Steiger

Er liggen verschillende steigers bij het meer, maar deze ligt een beetje afgelegen. In tegenstelling tot de anderen liggen hier geen boten aan. Hij is natuurlijk gemaakt van hout en ongeveer tien meter lang. Als je van gemiddelde lengte bent kun je in het water tot ongeveer halfverwege staan. In de zomer kun je hier gewoon zwemmen en vissen mag ook, hoewel je misschien meer succes zal hebben bij een van de langere steigers.

Mylon zat op zijn knieën op de steiger en probeerde zijn schoen uit het water te vissen. Een minuutje geleden had hij gewoon lekker op de rand van de steiger gezeten met zijn benen over de rand bungelend toen een van zijn gympen uit was gegleden. Zijn schoenen waren namelijk iets te groot voor hem en ze gingen wel vaker per ongeluk uit maar nu was hij te in gedachten verzonken om te merken dat zijn linkerschoen in het water was gevallen. Pas toen hij de plons had gehoord begon hij het door te krijgen. En nu was zijn schoen dus al bijna buiten zijn bereik gedobberd. Toen hem duidelijk werd dat hij op zijn knieën toch echt te klein was ging hij met een zucht op zijn buik liggen en probeerde het opnieuw. Hij begon al bang te worden dat hij zometeen echt het water in zou moeten. Al was het niet echt koud en kon hij gewoon een shirt met korte mouwen dragen zonder problemen was het niet zo warm dat hij zin had het water in te springen. Waarom moest hij nou weer klein zijn?!

Het had nu wel lang genoeg geduurd. Lysander kwam langzaam maar zeker bij zinnen en merkte dat hij Emma niet ging vinden. Niet nu niet, nooit niet. Ze was spoorloos verdwenen en hij had geen idee waar hij zijn zoektocht voort kon zetten. Hij kende het gebied niet, het donkere bos waar hij zojuist uit hinkelde was een afgesloten hoofdstuk. Ze was er niet. Toen hij begon te beseffen dat er iets gebeurd kon zijn met haar, vele malen erger dan hij maar durfde te denken, schoot hij er vol van. Daar zat Lysander, zijn ellebogen op zijn knieën gedrukt, handen door zijn donkere haar wrijvend en ogen fel dichtgeknkepen. Hij zou niet huilen, nee, zo zat hij niet in elkaar. Hij liet zijn gedachten even rustig tot hem komen en vergat al zeker niet om adem te halen. Daar was hij goed in. Het rustig blijven, dan.
Toen hij plotseling het geluid van water, plonsend tegen keien hoorde, keek hij om. Een beetje schrikkerig was hij wel. Toen hij door de bosjes gluurde, zag hij een jongen. Hij zuchtte eens diep, vooral uit opluchting, en besloot uit de bosjes te voorschijn te komen. Lysander lachte wat onnozel voordat hij dichterbij kwam. Hij wilde de jongen niet laten schrikken, maar het zag er behoorlijk grappig uit, eerlijk gezegd. Lysander knielde neer bij de tweede steiger, ietwat langer dan de steiger waar de jongen op zat of.. Lag, en reikte voor de schoen. Hij was langer, en de schoen dobberde al in zijn bereik. "Laat mij maar," mompelde hij, de schoen uit het water vissend.

Mylon schoot haast omhoog toen hij iemand hoorde lachen. Het was maar een zachte lach die hoogstwaarschijnlijk van een jongen die alleen was kwam. Toch was hij even bang dat er een groep mensen uit het kamp op het punt stonden hem uit te lachen. Nou was het niet zo dat Mylon ooit gepest was, niet echt in ieder geval. Maar het had ook nooit echt helemaal goed gezeten. Misschien kwam het doordat hij altijd klein was geweest en daarom sowieso al een makkelijker doel was geweest. Gelukkig was het nooit verder gekomen dan een aantal onregelmatige pesterijtjes. Want hij mocht dan klein en misschien ook wel zwak zijn, hij was ook iemand die de meeste mensen wel aardig vonden. Toen hij de jongen zag voelde hij zowel opluchting als schaamte. Het mocht dan maar een iemand zijn, want moest deze jongen nou van hem denken? Mylon voelde hoe zijn wangen begonnen te gloeien. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan toen de ander op de langere steiger neerknielde. Waarom had hij daar niet aangedacht? Ohja, omdat hij een idioot was die niet eens normaal zijn schoenen aan kon houden. Het liefst was hij nu zo hard mogelijk weggerend in de hoop dat de langere en waarschijnlijk oudere jongen zijn gezicht niet zou herkennen. Maar toen dit idee, dat hem nog niet eens zo slecht leek, bij hem opkwam, had de jongen zijn schoen al uit het water gevist. Beschaamd keek Mylon naar zijn voeten, de ene met en de ander zonder schoen. "Je had dat niet hoeven doen hoor," mompelde hij zo zacht dat hij niet verwachtte dat de jongen hem zou kunnen horen. Misschien had hij nog wel liever gehad dat de jongen hem had uitgelachen, daar hij had in ieder geval mee om kunnen gaan.

Toen Lysander zag dat de jongen op zijn zachtst gezegd in genegenheid was gebracht, haalde hij zijn schouders op. Het was nooit zijn bedoeling geweest om de jongen af te schrikken, laat staan te doen blozen. Even keek hij ernaar, maar toen merkte hij dat het vrij ongemakkelijk was voor de jongen en dat begreep hij. Lysander oogde een stuk ouder, en dat hij langer was was al onderhand overduidelijk. Qua leeftijd verschilden ze niet veel van elkaar. Het was nog maar een maand geleden dat Lysander zijn zeventiende verjaardag heeft gevierd. Het was grandioos. Een taart met maarliefst drie kaarsen en een pennenset, ingepakt in roze inpakpapier. Het hoogtepunt was misschien wel het feit dat zijn zussen meer dan "morgen" en "slaap lekker" tegen hem zeiden -- namelijk "fijne verjaardag, Lys". Het was niet veel, maar die drie woorden had hij wel weer. Het was een van de betere dagen.
Lysander gooide de schoen naar de overkant en zag hoe de jongen hem ving, een beetje verrast door een schoen die plotseling op hem af kwam gevlogen. Hij fronste een beetje en schude zijn hoofd. "Weet ik. Maar ik deed het toch." Zo charmant als hij was stond hij op, wonder boven wonder niet wankelend op de houten, gammele stijger, en liep hij naar de jongen toe. Hij stak zijn hand uit, hielp hem overeind en knikte zachtjes. "Lysander," klonk zijn stem, vrij uitnodigend en toch vriendelijk.

Mylon was misschien nog wel verraster over het feit dat hij de schoen ving dan dat die opeens op hem af kwam gevlogen. Behalve dat hij goed kon rennen was hij niet zo sportief, iets wat ook wel aan hem te zien was. Hij deed een redelijke poging tot een vriendelijke glimlach. Van binnen foeterde hij zichzelf uit omdat hij niet normaal kon doen tegen deze jongen die aardig voor hem was. Na een korte aarzeling trok hij zijn nog natte schoen uit en zodra hij dat gedaan had, had hij spijt van zijn beslissing. In ieder geval had hij eerst het water uit de schoen moeten schudden. Hij voelde het water in zijn sok trekken. Hij sloot zijn ogen even en ademde diep in en uit. Rustig Mylon, je hebt gewoon een slechte dag dat is alles. Nou gewoon rustig deze jongen bedanken zonder rare dingen te doen dan hoef je je ook niet te schamen. Dus toen de jongen zijn hand uitstak schudde hij vriendelijk glimlachend zijn hand. En dit keer was het een oprechte glimlach. Eentje die ook zijn ogen deed oplichten. "Mylon," zei hij terwijl hij de jongen, die blijkbaar Lysander heette, in zich op nam. Hij was groter dan hem, zoals veel mensen waren, en had heel donkere ogen. "Bedankt voor euh... het uit het water halen van mijn schoen..." Zodra Mylon de woorden had gezegd vond hij al dat ze stom klonken maar het was wel precies wat Lysander had gedaan en hij kon zo snel niet een andere, betere, manier bedenken om het te zeggen.

Lysander grinnikte een beetje toen de jongen de schoen aantrok alsof het niets was. Hij had hem ook wel uit kunnen leggen dat het water tot enkelhoogte in zijn schoen stond, maar het leek hem vrij logisch. Ach, wat hij zag, zag een ander overduidelijk niet. Het was echter geen probleem - althans niet dat van hem. Terwijl hij precies wist wat er gaande was bestudeerde hij bedachtzaam hoe de, nog naamloze, jongen zijn ogen sloot en probeerde te negeren dat het water uit zijn gympen naar boven dompelde. Lysander keek niet naar beneden, het zou onbeleefd zijn. Hij knikte vriendelijk, schudde zijn hand in plaats van zijn ogen naar beneden te laten rollen en glimlachte soepeltjes. Hij zag er, over het algemeen, sociaal uit. Het punt was dat Lysander geen idee had van waar hij was, en dat deze jongen misschien wel eens een sleutel zou kunnen zijn tot het vinden van Emma. Of gewoon enig teken van beschaving. Hij had namelijk het idee dat hij letterlijk in niemandsland was beland. En dat na een redelijk korte dwaaltocht in de bossen. Akelig was het wel, toen hij erover na begon te denken. Maar hé, dacht hij, quid pro quo. Hij moest niet te snel van dingen uit gaan. De jongen kon ieder moment weglopen en dat moest hij voorkomen.
Toen de jongen zichzelf voorstelde, knikte hij nogmaals en nam hij zijn hand terug. Mylon, dus. Hij kruiste zijjn armen voor zijn borst en bekeek hem achter geknepen ogen. Hij was kleiner, oogde jonger en toch kon hij over zijn bouw niet meer zeggen dan dat het goed een soort jonger broertje kon zijn. Mylon was iel, net zoals Lysander. Lysander had gewoon zijn lengte meezitten, dat was alles. Toen Mylon hem bedankte, wuifde hij het weg. "Niet nodig, ik help waar ik kan," mompelde Lysander. Dat was niet helemaal waar. Hij hielp als het hem uitkwam, niet meer, niet minder. "Ik vroeg me af," begon hij, "ken je de omgeving hier toevallig? Ik ben bloedserieus als ik zeg dat ik geen idee heb waar ik ben." Hoewel zijn vraagstelling ironisch was meende Lysander ieder woord. Hij had geen idee wat hij kon verwachten van die vage, obscure omgeving. Hij fronste een beetje en keek om zich heen. Het was mistig en het meer leek oneindig de diepte in te kronkelen. Hij voelde zich idioot om het te moeten vragen, maar zijn prioriteit was op dat moment om even bij te komen. Om te rusten van een dwaaltocht die wel dagen leek te hebben geduurd. Hij was ook maar een stedeling, besef van afstanden had hij toch al niet. Hij keek op en schudde zijn hoofd een beetje. "Misschien verkijk ik me. Ik zie alleen.. Wel, niets." Hij knikte voor zich uit naar de nevel die boven het meer hing.