Klinische afdeling - Eli's kamer (kort na het ongeluk)

Eli werd wakker snakkend naar adem, waarom wist hij niet precies, alleen dat hij hoe dan ook lucht in zijn longen moest krijgen. Hij schoot half omhoog en werd tegengehouden door een infuus in zijn arm en verschillende kabeltjes die naar een machine leiden die nu op hol leek te slaan. Voor een aantal seconde was hij heel erg in de war. Een ziekenhuis? Waaorm was hij in een ziekenhuis? De paniek begon, of werd eigenlijk alleen maar erger, toen hij zich het ongeluk begon te herinneren. Hoe hij de controle had verloren, de auto die over de kop ging om uiteindelijk tegen een boom tot stilstand te komen. Hij had geen moment het bewustzijn verloren en kon zich het gevoel alsof zijn hele lichaam in brand stond nog perfect voor de geest halen. Het infuus was waarschijnlijk de reden dat die hevige pijn nu niet meer was dan een dul gevoel dat hij redelijk gemakkelijk kon onderdrukken. Het had een eeuwigheid geleken voordat hij de sirenes had gehoord. Vanaf daar werd het moeilijker zich dingen te herinneren. Hij wist dat hij op een of andere manier uit de auto was gekomen en op een brancard was gelegd, maar hoe wist hij niet meer. Mensen die van alles riepen, de pijn die door alles aanwezig was, het bebloedde gezicht van Aaron... Aaron! Opnieuw schoot Eli omhoog, dit keer het infuus bijna uit zijn arm rukkend. Aaron zat ook in de auto, Aaron die nu door zijn schuld misschien wel dood was. Opeens was dat beeld van Aaron op een brancard met zijn gezicht bedekt met bloed het enige wat hij kon zien. Zijn ademhaling versnelde vanwege een nu heel andere reden. In paniek zocht hij naar het knopje dat een verpleegster naar zijn kamer zou moeten halen. Hij hield het niet bij een keer indrukken maar bleef als een gek op het knopje drukken alsof er daardoor eerder iemand zou komen die hem zou kunnen vertellen wat er met Aaron was gebeurd.

Meggie werd opgeschrikt uit haar kantoorwerk. Bij elke patiënt hoorde een hele hoop aan papierwerk. Invullen welke medicijnen toegeschreven werden door de arts, wanneer iemand ontslagen kon worden uit het ziekenhuis, informatie over infecties of risico's. Dat allemaal moest ingevuld worden, voor élke patiënt. Eigenlijk was het vandaag niet haar taak om gehoor te geven aan de patiënten in de linker vleugel, maar de verpleegster die daar eigenlijk over ging was net weg geroepen door een arts. Toen het lampje ging branden voor kamer L138 vond ze het dus vanzelfsprekend naar de kamer toe te lopen. Ze sloeg snel het bestand op waarin ze aan het werken was en rende toen naar de kamer. Je wist nooit precies wat er aan de hand was voor je een kamer binnenstapte. Zonder al te veel geluid te maken, maar toch met een snelle en gehaaste beweging opende ze de deur. In het bed zat een hoopje man, zijn ogen drukten paniek uit en zijn ademhaling ging snel. "Rustig maar meneer," zei ze met kalme stem. "Wat is er aan de hand?" Snel waren haar ogen al richting de monitor die naast het bed stond geschoten. Zo te zien niet iets medisch, waarvoor ze meteen een arts moest roepen.

In zijn hoofd zou Eli zodra de verpleegster binnen kwam vragen hoe het met Aaron ging, maar het duurde its langer voor zijn ademhaling rustig genoeg was iets te zeggen. Zodra zijn ademhaling iets kalmeerde leek ook de monitor rustiger te worden. "Waar ben ik?" De woorden kwamen er hijgend en piepend uit. Hij herinnerde zich de felle pijn in zijn borstkas, misschien was er iets mis geweest met zijn longen. "Waar is... waar is Aaron?" Hij kneep zijn ogen dicht alsof hij zo het beeld van zijn broertje uit zijn hoofd zou krijgen, maar het werd alleen maar sterker. Hij opende zijn mond om de grootste vraag te stellen, maar hij durfde niet. Wat als het antwoord 'nee' was. Dan zou hij degenene... dan was het zijn schuld... Dat kon niet, dat mocht niet. Het leek vast erger dan het was geweest, al dat bloed.

Meggie was even door de war. Ze kende deze patiënt niet en wist dus ook absoluut niet wie de Aaron was waarover hij het had. Dat maakte haar een beetje misselijk. Ze hield er niet van om dingen niet te weten. Om niet met 100% zekerheid antwoord te kunnen geven. Dat gaf haar het gevoel dat ze het niet onder controle had. Daarom besloot ze te antwoorden op de vraag waar ze wel antwoord op kon geven. "Je bent in het Northwest ziekenhuis in Seattle" zei ze zacht, terwijl ze een soort Ipad van de tafel achter het bed pakte, met alle informatie over de patiënt. Met een paar klikken op wat knopjes had ze haar controle terug. Eli Emerson, heette de patiënt. Daar had ze over gehoord. Hij had onder invloed gereden en daarbij zichzelf en zijn broertje in enorm veel gevaar gebracht. Een klik en een wachtwoord verder vond ze de gegevens van Aaron. Ze ging op de stoel naast het bed zitten en keek Eli kort aan. "Aaron ligt nog op de Intensive Care, veel informatie heb ik nog niet, sorry." Ze scrolde iets verder omlaag. "Zoals het er nu naar uitziet is hij stabiel." Ze wist dat ze daarmee eigenlijk niets gezegd had. 'Stabiel' was een brede term in het ziekenhuis. Het betekende alleen dat hij niet enorm aan het verslechteren was. Maar het betekende niet dat er zekerheid was over of hij zou genezen en zelfs over of hij wel al wakker was.

"In Seattle..." hij knikte voor zichzelf. Ja, hij moest Aaron naar... naar... Hij wist het niet meer, alleen dat het belangrijk voor Aaron was geweest. Het gaf hem een misselijk gevoel en heel even dacht hij dat hij echt over zijn nek zou gaan. Zijn schuld. Het duurde voor hem te lang voordat de verpleegster een antwoord had over Aaron en het refrein in zijn hoofd maakte hem gek. Zijn schuld, zijn schuld. Hij keek naar de verpleegster en kon het niet uistaan hoe kalm ze bleef. Ergens wist hij wel dat het bij haar baan hoorde om rustig te blijven, maar die rationele gedachten hadden geen kans tegenover de paniek die het nog steeds moeilijk maakte zijn ademhaling rustig te houden. "Aaron ligt nog op de Intensive Care." Eli's handen schoten omhoog en bedekten zijn gezicht. Vrijwel meteen brandden zijn ogen met tranen van opluchting. Het duurde ongeveer een seconde voor hij het opgaf deze te onderdrukken. "Hij is niet dood, hij is niet dood," wist hij zachtjes schokkend uit te brengen.

Half bezig met het registreren van haar oproep en de vermelding van de kamer sloeg ze Eli gade. Ze wist dat dat misschien voor hem niet het prettigst was. Maar afstand was voor haar van groot belang. En dit moest toch gebeuren. De verpleegsters moesten weten waar ze was, anders kon dat nog voor problemen zorgen. Toen ze hem hoorde mompelen dat zijn broer niet dood was kwam er een half geforceerde glimlach op haar gezicht. Ze merkte dat hij zich schuldig voelde. Dat was ook logisch. Dat vond ze ook alleen maar terecht. Het was ook gewoon zijn schuld dat Aaron er zo slecht bij lag. Mensen die nadat ze gedronken hadden achter het stuur gingen zitten had ze nooit begrepen. Überhaupt mensen die dronken begreep ze niet. Drinken betekende controle verlies. Ze wist heel goed waartoe dat kon leiden... Voor haar gedachten verder konden gaan en haar naar een plaats in haar verleden zouden voeren waar ze niet naartoe wilde schudde ze het van zich af. Door haar onbegrip was ze compleet niet in staat enige vorm van medelijden te tonen. Ze had Eli in haar hoofd al veroordeeld. "Als ik meer weet zal ik zorgen dat je op de hoogte gesteld wordt." zei ze met een kilte in haar stem, waarvan ze zich zelf nauwelijks nog bewust was. Daarna stond ze op en liep de deur uit.

Het duurde even voordat Eli een tweede conclusie uit de verpleegsters woorden kon trekken. Aaron lag op de intensive care, dat betekende niet zo heel veel goeds. Hij wist niet veel van ziekenhuizen en had er ook maar een keer eerder een nacht moeten verblijven, maar hij wist dat intensive care betekende dat het met Aaron slechter ging dan met hem. "Wacht!" riep hij, maar de verpleegster was de deur al uit. Zonder er over na te denken, iets wat Eli vaker deed dan goed voor hem was, sloeg hij zijn benen over de rand van het bed. De plakkertjes die verbonden waren met de machine trok hij zo van zich af. De machine gaf een eentonige beep en Eli trok de conclusie dat deze machine zijn hartslag en ademhaling aan het meten was en nu dus dacht dat hij dood was. Het infuus zat gelukkig aan iets dat kon rollen dus hoefde hij de naald niet uit zijn hand te trekken. Maar hij kwam niet ver genoeg om daar gebruik van te maken. Zodra hij gewicht op zijn linkerbeen zette voelde het alsof er een mes door zijn been heen ging. Hij schreeuwde van pijn en viel bijna op de grond. Hij merkte nu dat er een stevig verband om het grootste deel van zijn linkerbeen zat. Wat Eli niet wist is dat hij al een operatie aan zijn knie had gehad waardoor het bot nu in ieder geval weer in zijn been zat, maar dat een tweede operatie nog niet gebeurd was.

Meggie had hem niet horen roepen, maar hoorde de schelle pieptoon van iemand die dood was wel. Meteen draaide ze zich om en rende terug naar de kamer. Het kon toch niet dat hij nu opeens dood was? Het geluid ging door merg en been en ook na een jaar hier gewerkt te hebben wende het nooit. Haar hartslag ging omhoog. Had ze iets gemist? Ze rende de kamer terug in en vlak daarvoor had ze gelukkig een schreeuw gehoord. Niet dood dus. Ze zag Eli op de grond naast zijn bed liggen en schudde haar hoofd. Daarna drukte ze op een knopje dat ze om haar middel droeg: extra hulp. In haar eentje zou ze de man die vast een kop groter dan haar moest zijn, nooit omhoog krijgen met haar postuur. Ze snelde naar hem toe. "Wat gebeurde er?" vroeg ze, geprobeerd rustig, maar met een lichte paniek in haar ondertoon. Al snel kwam er een tweede verpleger bij, die gelukkig sterker was dan zij, en met z'n tweeën hadden ze Eli al vlug weer op de bedrand gezet. Vlug daarna piepte de paiger van de verpleegster, ze verontschuldigde zich en vroeg of ze een arts moest halen. Meggie schudde haar hoofd, daarna verdween de verpleegster weer de deur uit. Meggie controleerde voor zover dat ging het verband dat nog om de knie gewikkeld zat. De arts had afgezien van gips, omdat het nog erg gezwollen was na de operatie. Het verband was bebloed en ze besloot het te verschonen. "Ben je opgestaan?" vroeg ze vol ongeloof.

Eli was verdoofd door de pijn die maar door zijn been bleef schieten. Wat was er gebeurd? Hij probeerde zich te herinneren hoe hij zich na het ongeluk voelde maar eerlijk gezegd had het toen gevoeld alsof zijn hele lichaam kapot was en hij wist niet wat er met zijn been gebeurd zou kunnen zijn. Maar omdat de plotselinge pijn hem bijna buiten bewustzijn had gebracht liet hij de verpleegsters hem op het bed tillen, anders had hij dat waarschijnlijk niet zomaar laten gebeuren. Hij hield niet zo van hulp nodig hebben. Eli was even vergeten waarom hij uit bed was gegaan totdat de verpleegster hem iets vroeg. Hij keek haar aan met een overduidelijke koppigheid. "Ik moet Aaron zien." Hij wilde met zijn eigen ogen zien hoe zijn broertje er aan toe was, dan zou hij... hij wist niet precies wat dan. Bovendien wilde hij nu ook weten wat er met zijn been aan de hand was en waarom ademhalen nog steeds pijn deed.

"Weet je wat er gebeurd is?" vroeg Meggie. Hij moest Aaron zien. Ja dat was allemaal leuk en aardig. Maar dat kon niet zomaar. Ze zuchtte. Ergens begreep ze hem wel. Hij wist waarschijnlijk maar half wat er allemaal aan de hand was. De arts had hem kort na hij voor het eerst wakker geworden was al verteld wat er aan de hand was en over zijn operaties. Hij had een aantal handtekeningen gezet en was toen weer ingedommeld. Waarschijnlijk was hij maar half bij bewustzijn geweest. Ze ging weer op de stoel naast het bed zitten, waardoor ze nu tegenover Eli zat. "Je hebt een ongeluk gehad, een zwaar ongeluk. Maar je hebt heel veel geluk gehad. Toen je hier binnenkwam was je er een stuk slechter aan toe dan je nu nu misschien denkt" ze had in tijd dat ze de vorige keer in die stoel zat natuurlijk zijn hele medische profiel en dat van zijn broertje doorgelezen. "Kom, dan verschoon ik je verband, zorgen we dat de computer weer ziet dat je leeft en dan zal ik je alles vertellen. Als het allemaal goed is kunnen we morgen misschien regelen dat je naar je broertje kan, oke?"

Eli kreeg al snel door dat hij Aaron niet te zien zou krijgen en ergens wilde hij gaan protesteren. Eisen dat hij Aaron zou kunnen zien, desnoods kruipen. Maar hij had de energie niet, de kloppende pijn in zijn knie ging niet weg en hij merkte dat hij hoofdpijn had. In bed gaan liggen leek hem niet zo'n slecht plan. "Hoe lang is dat geleden?" Vroeg hij toen ze begon over hoe slecht hij er aan toe was geweest. "Het ongeluk?" Tegelijkertijd bedacht hij meer en meer vragen waar hij zo snel mogelijk antwoord op wilde. Dus hij knikte, hij wilde alles horen. Hij dacht dat het ook wel goed was als hij Aaron morgen kon zien, toch? Maar wat als morgen te laat was? Hij slikte en duwde die gedachte zo snel mogelijk weer weg. Dat zou toch niet? De verpleegster zou het toch wel verteld hebben als Aaron er zó slecht aan toe was? Ze had toch gezegd dat hij stabiel was? "Ja, ja, oke, morgen," zei hij lichtelijk verstrooid.

Op een vreemde manier vond Meggie het fijn dat Eli verward was. Je merkte dat hij vooral in zijn hoofd bezig was en dat was voor haar fijn, want dat betekende dat hij niet met haar bezig was. Hij keek haar niet aan en dacht niet aan haar. Meteen voelde ze zich ook een beetje schuldig voor die gedachte, maar ze kon hem niet meer 'ondenken'. Wel voelde het ongemakkelijk te blijven zitten, alsof ze gezellig met iemand ging praten, dus stond ze op en ging aan het voeteneind van het bed staan. "Het ongeluk is twee dagen geleden gebeurd" zei ze zakelijk, zoals ze werd als ze feitjes opdreunde. "In de tussentijd ben je geopereerd aan je knie, zoals je waarschijnlijk al ziet, de operatie is nog niet voltooid, omdat deze dan te lang zou duren en het door de zwelling heel moeilijk was om alles goed te zien. Morgen middag om drie uur zal de operatie voltooid worden." Waarom ze dit onthouden had wist ze niet zo goed, maar dit was wat ze daarstraks in zijn dossier had zien staan. "Heb je verder nog vragen?" toen het uit haar mond kwam besefte ze dat het een beetje bot klonk, dat was niet haar bedoeling geweest, maar ze wilde eigenlijk verder, het patiëntendossier stond nog open op de computer en in haar hoofd was ze daar steeds een beetje mee bezig.

Eli was sowieso al niet de slimste, maar het duurde langer dan normaal voordat wat de verpleegster had gezegd helemaal tot hem doordrong. Hij merkte het zelf ook en het maakte hem een beetje bang. Waarom werkte zijn hoofd niet zoals normaal? Was er iets mis? Opnieuw vergat hij even dat de verpleegster er ook was. Wat was er met zijn knie gebeurd dat hij twee operaties nodig had? Opnieuw probeerde hij terug te denken aan de vreselijke momenten vlak na het ongeluk. Toen hij vast zat in de auto en nergens heen kon. Aaron was buiten bewustzijn, buiten bewustzijn, niet dood, had hij zichzelf destijds verteld, geweest  maar hij was amper in staat geweest zich te concentreren op iets anders dan de pijn. Het enige wat hij zich over zijn been kon herinneren is dat het pijn had gedaan, net zoals de rest van zijn lichaam.
Hij opende zijn mond om te vragen wat er precies was gebeurd met zijn knie, maar sloot zijn mond net voordat er geluid uit kwam. Ten eerste omdat hij begon te twijfelen of hij het nu eigenlijk wel wilde weten. En ten tweede omdat de manier waarop de verpleegster vroeg of hij nog vragen had. Hij kneep zijn ogen iets samen en zijn humeur sloeg om. "Nou eigenlijk wel, als het gewoon probleem voor jou is. Je weet wel, dat ik graag zou willen weten hoe en wat er gebeurd is dat het mijn leven en dat van mijn broertje verpest kunnen zijn."