Groot veld

Dit veld ligt aan de rand van het kamp en er wordt eigenlijk niets mee gedaan. Er was ooit een vaag plan om er iets te bouwen maar dat is er nooit van gekomen. Omdat niemand er naar om kijkt is het nogal verwilderd, het gras komt dan ook tot ongeveer je knieën. Het is de perfecte plek om alleen te zijn omdat er niet zo vaak mensen komen en het zo groot is.

Personen: heel veel
Regels: kijk uit met vuur

Mylon lag op zijn rug in het hoge gras heerlijk niets te doen. Hij had zijn jas onder zijn hoofd gepropt zodat hij iets van een kussen had. Een strohoed die scheef op zijn hoofd stond verborg zijn slordig zittende bruine haren en wierp een schaduw over zijn gezicht. Zijn ogen waren gesloten en zijn ademhaling was zo rustig dat je zou kunnen denken dat hij sliep. Maar dat was niet helemaal het geval, nog niet in ieder geval. Zijn gedachten waren traag, vaag en vooral onzinnig. Hij zat qua bewustzijn ergens tussen dagdromen en echt dromen in. De zwarte spijkerbroek die hij droeg was bedoeld om strak te zitten maar in Mylon’s geval hing hij losjes om zijn benen. Ook zijn shirt was eigenlijk wat te wijd maar dat viel niet zo op als bij zijn broek. De reden dat hij half lag te slapen in een veld was niet omdat hij dat nou zo ongelofelijk leuk vond. Nee, de reden was dat hij niet naar de zwaardvecht training waar de rest van de zonen en dochters van Hermes nu mee bezig waren wilde. Hij wist dat hij hier later de gevolgen van zou dragen, waarschijnlijk in de vorm van corvee, maar dat maakte hem nu niet zo uit. Het was het waard.

Amy liep nogal verward door een veld met hoog gras. Toch wel een beetje angstig om zich heen kijkend. Wat deed zo'n grasveld hier, zo midden in het bos? Ze had geen flauw idee waar ze was. Haar hart bonkte in haar keel, hoe moest ze terug komen? Ze kon zich niet herinneren dat ze ooit op een plaats als deze geweest was, en ze dacht altijd dat ze het bos toch redelijk goed kende. Waarom was ze dan ook weer weggelopen? Haar boze buien hadden nog nooit iemand goed gedaan! Mopperend liep ze maar verder, omdat ze niet wist wat ze anders moest doen. Plotseling struikelde ze over iets, waardoor ze voorover in het gras kwam te liggen. "Verdomme! Wat is dit nou weer!" vloekte ze, terwijl ze op haar rug draaide om overeind te komen. Daarbij zag ze waar ze over gestruikeld was. Het was een jongen, iets wat haar helemaal liet schrikken. Dat was alleen niet te zien, omdat ze niet schokte of zo. Met grote ogen keek ze naar de jongen. Hoe kwam hij nou hier? en hoe kon het dat hij zo relaxed hier leek te liggen, voor zijn plezier, alsof hij wist waar hij was?

Mylon schrok zich kapot toen er ineens iemand tegen hem aanliep. Oh nee, was het eerste wat hij dacht, hebben ze me nú al gevonden? Hij opende zijn ogen en sprong op. Dat was toch wel iets dat ze er hier bij hem in hadden gehamerd, altijd op je hoede zijn. Wie weet was het niet een van de begeleiders maar een monster en moest hij zo snel mogelijk weg wezen. Doordat hij opeens opsprong viel de hoed van zijn hoofd en landde in het gras. Met wilde ogen keek Mylon om zich heen opzoek naar de reden voor zijn schrik. Zijn wenkbrauwen gingen verbaasd omhoog toen hij een zag meisje dat hier duidelijk niet hoorde keek. Ze droeg ‘normale’ kleren, niet kleding die je in het kamp zou zien. Het shirt dat hij droeg was oranje en er stond in grote letters ‘kamp halfbloed’ op. Maar met zijn spijkerbroek zou hij nog niet eens zo raar overkomen. In het kamp werd dit eigenlijk afgeraden en veel mensen droegen dan ook kleding die beter paste bij vechten, klimmen en al het andere wat er in het kamp werd gedaan. Ook herkende hij het meisje niet. Hij wilde niet zeggen dat hij iedereen uit het kamp van naam kende, maar hij kende zeker wel iedereen van gezicht. Ze hoorde niet in het kamp, daar was hij zeker van. Maar dan was er een probleem. Hoe was ze hier gekomen? Normale mensen konden hier niet binnen komen. Een angstig gevoel bekroop hem. Als de grens zijn werk niet meer deed zou het kunnen dat er monsters binnen zouden kunnen komen.
“Ehm… Hoi…” zei hij aarzelend met een net zo twijfelende glimlach op zijn gezicht.

Amy keek hem vragend aan, alsof ze hem niet begreep. Hij zei alleen hoi, bemerkte ze, toen ze de woorden op zich in liet werken. Normaal was ze waarschijnlijk boos geworden, maar omdat ze geen flauw idee had wat ze moest doen, waar ze vandaan kwam, en waar ze heen moest, bedacht ze zich dat dat waarschijnlijk niet de allerslimste optie zou zijn. Dus reageerde ze maar gewoon zoals dat normaal was. "Hoi, waar ben ik in godsnaam beland?" Ze hoopte dat de jongen haar kon helpen. Toen pas viel haar het oranje shirt op. 'Kamp halfbloed' dat klonk eng... Waarom zou hij zo'n shirt hebben? Was het een soort werkkamp, waar criminele jeugd heen moest om een taakstraf uit te oefenen? Misschien was deze jongen wel gevaarlijk, en ontsnapt van waar hij dan ook moest zijn nu eigenlijk. Zijzelf droeg een simpel wit t-shirtje, met in zwarte letters 'Go to Heaven for the climate, Hell for the company' en een strakke skinny jeans. Haar gewone zwarte all-stars waren al tamelijk afgetrapt. Het viel haar op dat de jongen angstig reageerde... Was hij bang dat ze hem zou verklikken? Dat was ze niet bepaald van plan, omdat ze dan namelijk zelf ook in de problemen zou kunnen komen en bovendien was het veel te veel moeite. Ze had -nog- niks tegen deze jongen. "En hoe kom ik weer terug op de gewone weg?" ze glimlachte niet echt, daar had ze geen zin in, en ze glimlachte alleen tegen mensen die ze aardig vond, en dat vond ze deze jongen nog niet...

Mylon haalde ongemakkelijk een hand door zijn haren terwijl hij een oplossing probeerde te bedenken. Zou hij Chiron, de kampleider, moeten halen? Maar dan moest hij of het meisje hier alleen laten staan of haar meenemen het kamp in. Beiden leken hem niet zo’n goed idee. Dan was er nog het punt van de grens, wat als die echt verzwakt was? Was hij maar naar de training gegaan… wenste hij wanhopig. Dan had hij dit niet nu moeten oplossen. “Ehm…” zei hij opnieuw aarzelend niet wetend hoe hij de vraag van het meisje moest beantwoorden. Hij kon moeilijk zeggen dat ze in Kamp Halfbloed zat. “Hoe ben je hier gekomen?” Vroeg hij besluitend dat het maar het beste was als hij haar vraag negeerde. Hij zou toch geen goed antwoord kunnen geven. Wat nerveus ging hij van zijn ene op zijn andere been staan, niet in staat stil te staan en niets te doen. Toen het meisje nog een vraag stelde die hij niet kon beantwoorden voelde hij zich nog ongemakkelijker wat ook duidelijk aan hem te zien was. Mylon was niet zo’n ster in het verbergen van zijn emoties. Hij hield ook niet van dit moeilijke gedoe waarbij hij niet wist wat hij wel en niet kon zeggen. Waarom moest dit hem overkomen?! Hij was niet goed in dit soort dingen.

Ze trok een van haar wenkbrauwen op, bij het zien van de reactie van de jongen. Waar sloeg dit op? Hij gaf gewoon geen antwoord. En het was heel duidelijk dat hij hier niet hoorde te zijn. Het was al helemaal duidelijk dat hij niet wilde dat zij hier was. Het leek wel bijna alsof hij haar weg wenste, of zichzelf. Zo vervelend was ze nog helemaal niet. Ze was nog niet boos geworden, had nog niet tegen hem geschreeuwd, hem niet beledigd, nog helemaal niets. Tenzij deze jongen een vreemde opvatting van vervelend had had ze nog niets verkeerd gedaan. Vond zij zelf in elk geval. Geërgerd antwoordde ze dan ook. "Ja hoe denk je dat ik hier gekomen ben? Lopend, dat zie je toch?" haar toon was nog net niet snauwend, en misschien deed ze er verkeerd aan zo te reageren op de jongen, maar op dit moment kon het echt niet aardiger. Ze raakte gewoon lichtelijk, of nouja, zeg maar zwaar, in paniek, en daar kon ze niet anders mee omgaan dan boos te worden. Dat was trouwens haar standaard oplossing, gewoon boos worden. En het was alleen maar onhandig, waar ze nu weer eens achter gekomen was. Zonder haar opvliegerigheid was ze hier nooit geweest en had ze gewoon op haar kamertje in het weeshuis de stroeve denkens open kunnen slaan en een dagje kunnen spijbelen van school.

Mylon raakte steeds meer in paniek, zeker toen het meisje kwaad op hem werd. Het was misschien niet echt kwaad en alleen maar geïrriteerd maar omdat Mylon zich nu al zo ongemakkelijk voelde en niet wist wat hij moest doen vatte hij het wel zo op. Bovendien was het meisje best intimiderend. Niet alleen omdat ze iets groter was dan hem maar ook omdat ze veel zekerder van zichzelf leek dan Mylon. “Ik… ik…” stamelde hij aarzelend. “Wacht hier!” Zei hij plotseling beslist. “Blijf alsjeblieft even hier,” zei hij wat onzekerder voordat hij zo snel als hij kon wegrende in de richting van het kamp. Het rennen kalmeerde hem iets en het hielp dat hij een beslissing had genomen. Toen hij in het kamp was ging hij iets langzamer rennen, maar niet veel. Doelbewust ging hij naar de plek waar Chiron hoogstwaarschijnlijk was. Eenmaal bij de hut van de kampleiders stopte hij en gaf hij zichzelf een paar seconden om op adem te komen. Hij mocht dan snel kunnen rennen, zo’n eind sprinten koste toch de nodige energie. “Chiron!” Zei hij met een wat wanhopige toon in zijn stem. Chiron keek op van het schaakspel dat hij met een van de andere begeleiders aan het spelen was.
“Mylon?” Vroeg hij verbaasd toen hij de jongen zag. “Hoor jij niet bij je training te zijn?” Mylon negeerde de vraag en ging meteen naar de reden waarom hij hier was.
“Er is iemand, iemand nieuws. Ik denk dat het een mens is,” gooide hij eruit.
“Wat?” Chiron wist even niet hoe hij moest reageren. “Waar?” Vroeg hij toen hij zijn kalmte weer had opgepakt.
“In het veld,” zei Mylon en hij kon Chiron zich haast zien afvragen waarom hij daar was geweest, maar de centaur vroeg gelukkig niets.
“Laten we gaan dan,” zei Chiron die gelukkig al in zijn rolstoel zat. Chiron was een centaur, dus met het onderlichaam van een paard en met het bovenlichaam van een mens. Hij had een rolstoel waar zijn paardendeel op een bepaalde manier inpaste. Hoe dat precies zat wist Mylon ook niet. Mylon bedacht zich al snel dat Chiron met zijn rolstoel niet zo snel zou zijn dus besloot hij al voorop te gaan. Snel rende hij terug naar het meisje waar hij nu echt helemaal buiten adem weer aankwam.

Amy verbaasde zich er enorm over dat de jongen zo leek te twijfelen, en zo ongemakkelijk op haar reactie reageerde. Of nouja, ze was niet echt aardig geweest. Haar wenkbrauwen gingen ook steeds verder omhoog toen de jongen begon te praten. En toen moest ze opeens wachten. "okee?" vroeg ze dan nog half, maar de jongen was al weg. Hij had het wel netjes gevraagd, en ze vond het knap dat hij zo lief en schattig bleef ondanks haar toch ietwat ondankbare reacties. Ze wist niet zo goed wat ze moest verwachten, dit was een vreemde plek, met een vreemde jongen. Alleen gelaten bleef ze achter, om zich heen kijkend. Dit was wel een mooie plaats. Ze kon eindelijk een klein beetje beginnen te genieten. Ze had wel het vertrouwen dat het goed kwam... Een soort van dan. De bomen die om het veld heen stonden leken groter dan dat ze van de buitenkant leken. Al snel zag ze de jongen opnieuw dichterbij komen. Hij rende hard, iets wat bij haar wel bewondering naar voren bracht, dat had ze niet bij hem verwacht. Zijzelf was meestal te lui om iets uit te voeren. Dat kon je echter zeker niet zien aan haar uiterlijk. Even wist ze niet wat ze moest zeggen en dat was best bijzonder, dus keek ze hem alleen vragend aan.

Mylon moest eerst even op adem komen voordat hij überhaupt kon beginnen met iets uitleggen. Wat hij eigenlijk niet zo’n groot probleem vond aangezien hij niet zou weten wat hij zou moeten zeggen. Nou kon hij het wel even maken om uit te hijgen, maar op een gegeven moment moest hij er toch echt aan geloven. Jammer voor hem was Chiron er niet. Met een rolstoel was hij toch niet zo heel erg snel. “Euhm…” begon hij terwijl hij zich achterop zijn hoofd krabde. “Ik… euh… de kampleider… Chiron… die komt zo… en euh…” Mylon besloot dat hij misschien beter niets kon zeggen want hier zou het meisjes toch niets van snappen. “Ik ben Mylon,” zei hij opeens terwijl hij zijn hand uitstak. Als hij toch de tijd moest volmaken tot Chiron er was deed hij dat liever met gemakkelijke praat dan met dingen uitleggen die een mentaal stabiel persoon nooit zou geloven. Zo onopvallend mogelijk wierp Mylon steeds een blik over zijn schouder in de hoop Chiron te zien aankomen. Telkens als hij geen figuurtje aan de rand van het veld zag werd hij onrustiger. Zou Chiron hen wel vinden? Zou hij wel met zijn rolstoel over het veld kunnen? Onrustig hupte Mylon van zijn ene been op zijn andere terwijl hij de blik van het meisje ontweek.

Amelia kende de jongen nog niet eens en vond hem nu al vaag. Het leek wel alsof hij ergens bang voor was. Telkens achteromkijken... Misschien wilde hij haar wel iets aandoen, hier in het midden van een veld zou niemand haar zien, of horen als ze hulp nodig had. Maar de jongen zag er alles behalve gevaarlijk uit, dus ze duwde de gedachte weg, in plaats daarvan werd ze boos toen hij begon te stotteren. "Godsamme! Kan je niet even normaal uitleggen wat dit allemaal is? En hoe ik hier weg kom? Dat is namelijk alles wat ik wil weten, ik hoef geen kampleiders te ontmoeten!" Haar gezicht stond op onweer en haar ogen lichtten paarsachtig op. Toen hij zich voor ging stellen wist ze even niet wat ze ermee moest. Of ze normaal moest gaan doen en zich voorstellen, of gewoon door moest gaan, omdat dat haar het idee gaf dat ze er iets mee op zou schieten. Kampleider klonk niet goed, dat klonk gevaarlijk, of de jongen was gevaarlijk. Het leek alsof hij meer kon dan hij liet zien. Misschien was hij wel gevaarlijk, zou hij zo dadelijk omslaan, en kwam er opeens een kwaadaardig monster uit hem. Maar goed dat ze monsters grote onzin vond, anders ging ze nog geloven in haar theorie.